De bromfiets. Voor liefhebbers is dat hét vervoermiddel om te zwijmelen over de jaren '60 en ‘70.  “Heb ik bij jou op zo’n bromfiets achterop gezeten, vroeg mijn vrouw lichtelijk benauwd toen een Kreidler ons voorbij reed op weg naar Walburgen. Ze duwt me nu voort in een rolstoel, vanwege een tijdelijke mankement. Het was een genoegen om weer met mijn  fotocamera op pad te zijn.

Op Walburgen was het al gezellig druk bij ‘Brommers kieke’. Een heerlijk spontaan opstootje met voornamelijk mannen  die hun motor of bromfiets lieten zien.

Alles wat wielen heeft is welkom, zei Willy Evers van Walburgen Beweegt vooraf. De motoren waren iets in de meerderheid. De aanwezigen kon verdeeld worden in drie categorieën. Zomaar belangstellenden zonder wielen, stoere motorrijders en veelal ‘oudere’ bromfietsers die bescheiden hun plek op Walburgen hadden gevonden.

De merkkeuze werd bepaald door je karakter. Mijn gedachten gaan uit naar mijn Kreidler met een scala aan jongensherinneringen. Het gaat het om een opgevoerde bromfiets, zonder dat mijn vader het in de gaten had! De stoute herinneringen gaan over het knalpotgeluid, valpartijen, ongelukken, met vrienden naar kermissen, het uitgaansleven in Nijmegen en de durpse verkeringstijd.

Op Walburgen staan volwassen mannen die ooit ook jongens zijn geweest.  Hun Duitse  Kreidler of Zundapp met blinkend chroom staan nonchalant maar met trots op de voorgrond gestald. De verhalen gaan nu over techniek! Zonder rolstoel schuifel ik door het gemotoriseerd geweld. Kom niet met je vinders aan het blinkende chroom, hoor ik mijn vrouw roepen.