|
Iedere
maand klopt GuG ergens in zorgcentrum
St. Jozef aan voor een gesprekje.
Zomaar een gesprekje met een boeketje
van Bloemsierkunst de Gent.
April
Trees
Leenders Oteman (87) laat haar
dagelijkse ochtendbezoek aan het
restaurant er graag aan voorbij schieten
om de gast te verwelkomen. Het gesprekje
ziet ze als een welkome afleiding. En
zoals bij een gastvrije oma hoort, in de
kast ligt altijd wel een lekkere koek.
De roosjes in het boeket krijgen de
meeste aandacht. Prachtig hoor, zegt ze
met een glimlach. Een geschikte vaas kan
ze zo snel niet vinden. Dan maar even de
gootsteen met water vullen. Haar dochter
komt nog. Die kan het boeket wel in een
vaas doen, weet Trees.
Heeft ze wel een geschikte vaas, vraagt
de gast. “Door de verhuizing heb ik veel
spullen niet kunnen meenemen.” Twee
maanden geleden heeft ze afscheid
genomen van haar ruime woning in de
Europalaan.
Aanvallen
Op advies van haar kinderen. Want na de
inbraak voelde ze zich niet meer veilig
in eigen huis, zo begint ze haar uitleg.
Terwijl ze op de slaapkamer was, hoorde
ze een inbreker in haar woning. “Mijn
eerste reactie was de slaapkamerdeur op
slot draaien.” Het liefst had ze de
insluiper met een hard voorwerp willen
aanvallen.
Na de inbraak mocht ze van de politie
geen pepperspray aanschaffen, zegt ze
met een ondeugende lach. Maar de impact
was groot. Ze vindt haar dochters Ellen
en Manon soms wat overbezorgd, maar is
blij hun advies te hebben opgevolgd. “Ik
voel me hier veilig. Maar ook, ik word
door de mensen die hier werken zo
verwend.” |
Na twee
maanden is Trees aardig ingeburgerd. ’s
Morgens gaat ze met bewoners in het
restaurant koffie drinken. De
gezelligheid en vooral de klets met
leeftijdsgenoten zijn belangrijke
pijlers voor haar levensgenot. “De
oudjes hebben allemaal wel wat
vervelends achter de rug. Het is fijn om
er samen over te kunnen praten.”
Maar ze wil meer dan kletsen. Stilzitten
is er niet bij, hoewel ze nog steeds
herstellende is van een verbrijzelde
schouder. In 1984 opgelopen door een
zware val op een harde stenen vloer,
zegt ze zonder te klagen. Als het even
kan gaat ze binnenkort haar hobby weer
oppakken.
Boetseren zal door haar slechte schouder
niet meer lukken, maar schilderen wel,
zegt ze opgewekt. Haar blik staat weer
op ondeugend. “Zou bij de schildersgroep
er ook plaats zijn voor oude mensen?”
Daarnaast denkt de levenslustige ‘oude
dame’ er sterk over na, om samen met
haar buurvrouw in Hof van Breunissen
computerles te volgen. Ze heeft op de
computer haar geboortehuis gezien.
Millingen
Op tafel
staan tussen de foto’s van haar
kleinkinderen een foto van haar
overleden man Tonnie Leenders en haar
vader. Ze is opgegroeid in Millingen,
legt ze uit. Daar heeft ze tijdens een
kermis haar man leren kennen. In 1960
trouwde ze en volgde haar man om in
Gendt te wonen. Toch blijft haar
geboortedorp een speciaal plekje houden.
En in het bijzonder haar geboortehuis
aan de Zeelandsestaat. Ze heeft een
fijne jeugd gehad, zo laat ze tijdens
ons gesprekje vaker weten. Met trots
praat ze over haar vader die het huis
heeft getekend en gebouwd.
30 april is Trees jarig. Dan gaat ze met
haar kinderen terug naar Millingen om te
zien hoe de woning er nu bij staat.
Terug naar de periode met hele fijne
jeugdherinneringen. |
