Iedere maand klopt GuG ergens in ons zorgcentrum St. Jozef aan voor een gesprekje. Zomaar een gesprekje met een bewoner. Dankzij Bloemsierkunst de Gent mag GuG de bewoner verrassen met een boeket.

Gewoonlijk passen de meiden van De Gent het boeketje aan met de vraag of het bestemd is voor een man of vrouw. Een genderneutraal boeketje kan ook. GuG kreeg gezien het zomerse weer een prachtig zomerboeket mee, voor een man of vrouw. Na kennismaking met Loes Lentjes (88 jaar) blijkt het een schot in de roos. Loes is het zonnetje in huis van St. Jozef.

Familiefoto

Ze haalt meteen een vaas uit de kast. Een prachtig boeket, zegt ze dankbaar. Terloops maken we kennis. “Zo, dus je wilt een gesprek met mij. Ik zou niet weten waarover dat moet gaan.” De bezoeker bekijkt een familiefoto aan de muur. Het gesprekje is al spontaan begonnen. Met trots vertelt Loes dat ze drie achterkleinkinderen heeft. En de vierde is op komst bij Rick, vult ze aan.

De kamer is gevuld met een voelbaar plezierige stemming, maar even komt er een gedenkmomentje. Op de foto staat haar man. Wim is in 2016 overleden. Wim had op het laatst veel zorg nodig, zegt ze zonder dramatisch te doen. In rap tempo raast ze door de geschiedenis. Haar man heeft in de Batouwstraat hun huis gebouwd. Daarna zijn ze verhuisd naar een seniorenwoning in de Windroos. “Echt, het was daar zo gezellig. Bij ons was het altijd een zoete inval. Ze vragen me nog steeds om terug te komen.”

Bejaardenhuis

Maar de Windroos is een gesloten boek. Zelf was ze er nog niet aan toe om naar het ‘bejaardenhuis’ te gaan. Maar op advies van haar kinderen en kleinkinderen heeft ze de stap toch gemaakt. Ze hapte pas toe met een kamer met uitzicht op de Nijmeegsestraat. Sinds december 2016 woont ze veilig en wel in St. Jozef. “Ik heb nooit één dag spijt gehad.”

Ze praat honderd uit, maar ineens stopt ze. Ik vergeet de koffie, verontschuldigt Loes. De klets gaat door ze als ze de koffie inschenkt. Een aardig aangeboden koek kan de gast gevoelsmatig niet weigeren.

Werktafel

De kamer ziet er niet uit als van een oude dame die eenzaam wegkwijnt. Haar gevulde werktafel oogt volop bedrijvigheid. Een van haar hobby’s is wenskaarten maken. In de kast staat een puzzelboek van 150.000 woorden. Cryptogrammen oplossen doet ze ook graag. “Ik moet wat te doen hebben. Overdag staat dat ding (tv) bijna nooit aan.”

Ach, ik heb het zo goed hier, laat ze met een opgewekte stem weten. Het personeel zijn volgens haar kleine juweeltjes. “Het zijn allemaal zulke lieve mensen. Ze doen alles voor je” Een speciaal plekje heeft ze toch ingeruimd voor haar dochter. Lidy Basten is haar steun en toeverlaat. “Ze is mijn goudklompje.”

Het gesprek wordt onderbroken door Angelique Strijland. De huishoudelijk hulp ziet dat er bezoek is en roept straks terug te komen. Loes is er niet mee eens. “Ach meid, kom er maar gewoon in hoor.” De klets wordt gewoon met z’n drieën voortgezet. Net als op de Windroos is het ook hier een zoete inval, legt ze graag uit. “Leve de lol. Je moet in het leven niet zitten te kniezen.”

Met graagte vertelt ze een anekdote. In de woning in de Windroos was ze gevallen en kon niet meer overeind komen. Haar kleinkind Kevin Basten kwam oma e hulp. En wat zei tie? “De jackpot is gevallen. ”Haar uitbundige lach spreekt boekdelen.

Als Angelique de deuren nat afneemt gaat de deur alweer open. Marga Willemsen komt binnen. Ben je al bij Gré geweest, vraagt Loes met belangstelling. De GuG bezoeker kijkt zichtbaar met een vragende blik. Gré heet eigenlijk Greet en is de 91-jarige zus van Loes die ook in St. Jozef woont. Marga is petekind van Loes. Ze komt bijna wekelijks op bezoek.

Op het hoogtepunt van haar gastvrijheid probeert de bezoeker afscheid te nemen. Het is immers twaalf uur. Iedereen gaat dan massaal richting restaurant waar het warme middageten wordt opgediend.  Ze kunnen best even op mij wachten, meent Loes. Ze moet de gast nog een zelfgemaakte wenskaart meegeven. En een chocolaatje voor onderweg. De huishoudelijke hulp krijgt er ook een aangereikt. Maar Angelique wil eest haar stofzuigklus afmaken. “Pak het straks zelf maar. Doei”

En met ferme passen vertrekt ze achter haar rollator met de GuG gast richting de lift. Als je hier ’s avonds om negen uur loopt, kom je niemand meer tegen. Alles ligt dan al op bed, vertelt ze. “Nou, ik slaap niet voor twaalf uur.” En als ze dan wel in bed ligt, pakt ze een boek, zegt de 88-jarige Loes Lentjes monter.