Hij ston bute op mien te wachte. Wim Daniels, schriever, bekende Nederlander, trei’j op ien theaters met theatercolleges, cabaretveurstellingen,  mar is veural un durpsmins met gevuul vur de samenleving in een durp. Op uutnodiging van de 525-jaorige Sebastianus gaf hij ien Providentia  een lezing over het dialect.
‘De jeugd van vroeger’, een kostelijke middag wȏr Daniëls de grieze jeugd van ons durp meenam naar de herkenbare momenten van odeclongje, pèèrdebloeme plukke en de schȏnne onderboks.  

Dialect sprèke wordt vaak als onintelligent gezien. Jongeren sprèke het nog nauwelijks. Lèze en schrieve is helemȏl ouwewjèts. Wim hèt  GuG moed gegeven. Dialect heeft meer klanken dan algemeen beschaafd Nederlands.

Rick Basten nam de ‘jeugd’ mee naar de geschiedenis van Sebastianus. En dit alles met durpse gemoedelijkheid. De ‘jonge’ schuttersleden zurgde vur un drankje, breutjes en omasoep.   

De lezing van Wim Daniels was een vermakelijk mix van informatie, wetenschap, cabaret en de bewustwording dat het lève in een durp een geschink is. Wim is un durpsjonge die de aanwezigen op het hart wis te drukken dat we ien Gendt blij motte zien met een eige accommodatie als Providentia. 

Wim is geboren (1954) in Aarle-Rixtel. Een durp wȏr iedereen elkaar vroeger nog kende. Net zoals in ons durp. De gemeentelijke regels waren toen vul minder, mijmert hij. De burgemeester was zonder moeilijke toestanden, gewoon te bereiken.

Mijmeren over vroeger is duidelijk zijn kracht.  Zonder hoogopgeleide woordenbrij zitten de aanwezigen nȏr een kostelijke veurstelling  begriepeluk te luustere, als hij weer een herkenbare  anekdote vertelt. Zoals de odeclongje van moeders en oma die in het handtasje altied een schȏnne zakdoek hadden.  Veulde je je niet lekker. Een  zakdoek met scheut odeclongje tegen je hoofd en het was w’jèr goed. Pèèrdebloeme met wortel en al uit de grond trekken. Ok zoiets. Voer vur de kniene, mar het melksap was ok een middel um wratten weg te werken. De aanwezigen knikken instemmend.

Wim kreeg de lachers op zien hand toen hij  begon over de schȏnne onderboks. Trek mar un schȏnne onderboks aon, want a’j plots naor ut ziekehuus of dokter mot. Deze zeventigjarige heeft het nog meegemak. De zaol bulder as Wim begin over dat blage één keer ien de wèèk ien de teil werden gewassen. De oudste blage kwame als lèste aon de beurt. De smèrigheid lag op het les als drab op het waoter.

GuG het genote van de middag en is blij onderdeel te moge zien van een durp met jeugdigen van toen.